Sprawa Pokojowej Nagrody Nobla

Przeglądając listę lauretów Pokojowej Nagrody Nobla zainteresowałam się tymi, którzy ją zdobyli i... no wniosek nasuwa się sam.

Mówiąc o pokojowej nagrodzie Nobla warto wiedzieć, że nie zawsze trafiali na listę kandydatów do niej ludzie szlachetni i w pełni zaangażowani w walkę o pokój. Dwukrotnie trafił na nią Józef Stalin (1945, 1948), a w 1939… Adolf Hitler. 

Mahatma Gandhi był nominowany aż pięciokrotnie, ale zawsze wynajdowano jakieś argumenty, aby rokrocznie odkładać mu jej przyznanie. Wreszcie, gdy wydawało się, iż wszystkie przeszkody zostały usunięte, styczniu 1948, religijny fanatyk zastrzelił duchowego przywódcę na jednej z ulic Delhi…

Poniżej lista laureatów, która daje wiele do myślenia.
Poruszę tylko kilku z nich, bo puszka pandory jaką jest polityczny pokojowy nobel, rozsiewa swój fetor az do sąsiednich galaktych. To oburzające i totalnie obrzydliwe, wykorzystywać idee wolności i pokoju w sposób polityczny, jako grę do swoich własnych celów.

Miałam ochotę zająć się każdym z kandydatów, ale myślę, że wystarczy, tych kilku wybranych przeze mnie, by unaocznić Wam wszystkim jaką iluzją są nagrody typu Nobel przyznawana przez tzw. bezstronną komisję.

1. Barack Obama - wojna w Syrii z użyciem dronów,  „Demokratyczny” Obama nie zlikwidował więzienia w bazie Guantanamo na Kubie, w której przetrzymywani są nie tylko terroryści, ale nawet osoby podejrzane o kontakty z nimi bez żadnego wyroku sądowego, w uwłaczających warunkach, nawet po kilkanaście lat. Nasilił jednocześnie prowadzenie wojny na Bliskim Wschodzie i Afryce z zastosowaniem śmiercionośnych samolotów bezzałogowych, zwanych dronami; odmówił podpisania Traktatu ottawskiego o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych, za to zwiększył wydatki na armię.

Jego myśliwce i drony zabijają nie tylko fanatycznych bojowników, ale także, a może przede wszystkim ludność cywilną, w tym kobiety i dzieci.

2. Juan Manuel Santos przewodniczył jednemu z najgorszych okrucieństw ostatnich lat jako minister obrony w rządzie swojego poprzednika, byłego prezydenta Alvaro Uribe. W ramach programu, który rekompensował żołnierzom atakowanie myśliwców FARC, wojsko zabiło tysiące niewinnych cywilów i udawało, że byli to buntownicy zabici w bitwie.Następnie stworzył umowy gospodarcze,  w następstwie porozumienia pokojowego FARC, w tym takie, które rozdziela ziemię na bezrolnych chłopów, żądając tylko, aby rozwinęli ziemię w kooperacji z agrobiznesowymi firmami, które za pomocą paramilitarnych gangów, od lat wyrzucają rolników z ich ziemi. Jeden z prawodawców powiedział Cohenowi, że jest to "wypowiedzenie wojny chłopowi-rolnikowi".

3. Unia Europejska- czysta polityczna zagrywka, bez względu na krzywdzące dla gospodarek światowych wprowadzanie euro (patrz grecja), czy inne pozbywania się suwerenności. W drodze do jedności, ale plebs osobno a elita osobno. Smutne.

4. Nelson Mandela- wbrew temu co się mówi on też był rasistą, tylko czarnym rasistą przeciwko białym. Kiedy on był prezydentem jego bojówki likwidowały farmy białych, masowo gwałciły kobiety. To był element wojny rasowej.
Został on skazany w otwartym procesie, którego rzetelność i bezstronność nie była nigdy kwestionowana. Zarzuty obejmowały działalność mającą na celu obalenie rządu oraz wspierania polityki terroryzmu. Jego działalność zorientowana była na naruszenie obowiązującego prawa i porządku publicznego oraz akty terroru prowadzące do okaleczeń i śmierci tysięcy niewinnych ludzi, wliczając w to czarnych, którym rzekomo walkę swą dedykował. W swej autobiografii „Długa droga do wolności” Mandela wspomina, że w latach 80-tych wydał rozkaz podłożenia bomby na Church Street w Pretorii. Wybuch zabił 19 osób i ranił ponad dwieście. Gdy został on uwięziony zaproponowano mu zwolnienie w zamian za wyrzeczenie się wspierania terroryzmu. Mandela odmówił co poskutkowało dalszym pobytem w więzieniu

Twierdzenie, że Mandela zapobiegł rozlewowi krwi jest mitem, fakty wskazują, że działał on w przeciwnym kierunku. Mandela wraz ze słowackim Żydem Joe Slovo, był założycielem organizacji, która wspierała i aktywnie brała udział w masakrach ludności cywilnej. Było to zbrojne ramię Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), Włócznia Narodu (Umkhonto we Sizwe). Organizacja ta odpowiedzialna jest za krwawe represje na czarnej ludności, która nie popierała demontażu apartheidu. Nawet Komisja Prawdy i Pojednania musiała przyznać, że „działania ANC były rażącym pogwałceniem praw człowieka”. Rozlew krwi nastąpił. Jednak dopiero po wywalczonej „wolności”. Poprzedzające wybory starcia pomiędzy czarnymi mieszkańcami RPA pochłonęły 20 tysięcy ofiar. Czy Mandela powstrzymał tą masakrę? Krótka odpowiedź brzmi: nie! Rzeźnia w RPA trwa nadal, kraj ten przoduje w światowych statystykach przestępczości. Szczególnie okrutne zbrodnie, nabierające cech czystek etnicznych, dotykają białej społeczności, zwłaszcza żyjących w odizolowanych gospodarstwach farmerów. Zbrojne najazdy murzyńskich band na farmy charakteryzuje wyjątkowe okrucieństwo oprawców, połączone najczęściej z grabieżą. Od momentu objęcia władzy przez ANC życie straciło ponad trzy tysiące białych rolników, doczekały się one terminu „farm crimes”

5. Lech Wałęsa-  W 1983 roku zostaje laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. Władze nie pozwalają mu jej odebrać osobiście, ale do Oslo, o dziwo, udaje się jego żona Danuta – tak więc Wałęsa nagrodę odbiera… Było to zastanawiające, gdyż zazwyczaj totalitarne reżimy nie udzielały zgody na odbiór najbardziej prestiżowych wyróżnień nawet osobom trzecim. Tak było w przypadku Karla Osietzkiego w Niemczech w 1935, Borysa Pasternaka w ZSRR w 1958 czy chińskiego dysydenta Liu Xiabao w 2010.

W latach 80. z Wałęsa spotykają się niemal wszyscy „wielcy tego świata” odwiedzający Polskę, w tym papież Jan Paweł II czy premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher. Jest znany, a jego imieniem nazywane są ulice i place w wielu miastach świata, jak choćby w San Francisco czy Marsylii.

Prezydentura Wałęsy (1990-1995) to istna komedia pomyłek, by nie rzec pasmo klęsk. Wojna na górze, wojna na dole i niecodzienni towarzysze broni, zapijaczony profesor prawa Lech Falandysz i podejrzany taksówkarz Mieczysław Wachowski.

W 1992 roku nazwisko Wałęsy znalazło się na osławionej „liście Macierewicza” wśród innych znanych polityków, wskazanych jako współpracownicy SB. Ma jednak jeszcze tyle władzy, że udaje mu się obalić rząd Jana Olszewskiego (autor listy Antonii Macierewicz pełni wówczas funkcję szefa resortu spraw wewnętrznych). W 1994, mając jako prezydent dostęp dp swoich dokumentów, dekompletuje je, co w dwa lata później ujawnia w liście do prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego minister Zbigniew Semiątkowski.

czyżby kontrolowana opozycja?

6. Winston Churchil - podczas tłumienia kolejnej rebelii Kurdów i Arabów w Iraku jako pierwszy człowiek w historii użył gazów bojowych przeciwko ludności cywilnej, co często jest przemilczane w jego biografiach.
Powiedział: "Zmusimy Hitlera do wojny, czy tego chce czy nie" (1936)
I jeszcze niewyjaśniona po dziś dzień sprawa zagadkowej śmierci polskiego premiera na uchodźstwie generała Władysława Sikorskiego…
Po wojnie też dał się poznać z niezbyt przyjemnej strony. Okrutnie zdławił powstanie na Malajach, które i tak doprowadziło do niepodległości tego kraju w 1965. Symbolem angielskiej przemocy stała się masakra cywilów w Batawia Kali. Broniąc pozycji Britisch Petroleum w Iranie doprowadził do upadku demokratycznie wybranego liberalnego premiera Mohammeda Mossadegha, który dążył do nacjonalizacji przemysłu naftowego. W tym samym czasie, podczas tłumienia powstania Kikujów w Kenii, Mau Mau, z jego rozkazu miejscowi dowódcy ponownie wznieśli obozy koncentracyjne, aby zmusić miejscową ludność do niewolniczej pracy. Ale i tu poniósł klęskę. Jego dymisja w 1955 roku została przyjęta z ulgą…

7. Matka Teresa z Kalkuty - Matka Teresa miała na kontach ponad 100 milionów dolarów, a ludziom w jej domach opieki odmawiano leków przeciwbólowych. tylko 5% procent wszystkich pieniędzy poszło na opiekę. Cała reszta została przeznaczona na budowę domów dla sióstr misjonarek albo przejęta przez Watykan. Z tego, co mówiły byłe misjonarki i z badań przeprowadzanych przez dziennikarzy wynika, że Matka Teresa dysponowała majątkiem wynoszącym ponad 100 milionów dolarów. Zarzuty wobec Matki Teresy płyną także z Indii, gdzie miała potajemnie nakłaniać biednych do przejścia na chrześcijaństwo. Matka Teresa miała także zachęcać członków Zgromadzenia do udzielania chrztu umierającym pacjentom, bez względu na ich wyznanie.
Informacje na ten temat pochodzą od Susan Shields, która była jedną z sióstr misjonarek. Shields wspomina, że umierającym zadawano pytanie „czy chcą bilet do nieba?”. Jeżeli konający i najczęściej nieświadomy kontekstu pytania człowiek udzielał twierdzącej odpowiedzi, było to uznawane za zgodę na chrzest. Zwyczaj utrzymywano w ścisłej tajemnicy.

Najgorętsze emocje budzą jej związki z rodziną dyktatorską Duvalier z Haiti. Jean-Claude Duvalier przyznał jej odznaczenie w 1981 roku. Matka Teresa wielokrotnie pozytywnie wypowiadała się o dyktatorze. Kontrowersyjne relacje łączyły ją z socjalistycznym dyktatorem Albanii, Enverem Hodżą. Po jego śmierci udała się do Albanii i złożyła kwiaty ja jego grobie. 

8.  Martin Luther King- wykorzystano go do celów politycznych; jego działalność była dobra, ale na tej liście nikt nie pojawia się przypadkowo i nie chodzi tu tylko o pokojowa i humanitarną działalność a o znaczenie jako osobowości w postrzeganiu w polityce zagranicznej pewnych stref wpływu i narodów. Mogłam tu podać inne nazwiska. Wiadomo, że muszą znaleźć się tu również Ci, co zrobili piękne rzeczy. Wtedy łatwiej wmówić ludziom, że Ci podejrzani są tak naprawdę piękni i bohaterscy.

Źródło poniższego spisu WIKIPEDIA

1901		Frédéric Passy[19]	Francja	„Passy był naturalnym wyborem na pierwszego laureata odkąd był jednym z głównych założycieli Unii Międzyparlamentarnej i organizatorów pierwszego Światowego Kongresu Pokojowego”[e][20]
		Henri Jean Dunant[21]	Szwajcaria	Założyciel Czerwonego Krzyża i inicjator Konwencji Genewskiej
1902		Élie Ducommun[22]	Szwajcaria	Pierwszy honorowy sekretarz Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju w Bernie
		Charles-Albert Gobat[23]		Pierwszy sekretarz generalny Unii Międzyparlamentarnej[20]
1903		William Randal Cremer[24]	Imperium brytyjskie	„Za bycie pierwszym ojcem Unii Międzyparlamentarnej”[f][20]
1904		Instytut Prawa Międzynarodowego[25]	Belgia	„Za wysiłki mające na celu uformowanie ogólnych zasad studiów nad prawem międzynarodowym”[20]
1905		Bertha von Suttner[26]	Austro-Węgry	Honorowa przewodnicząca Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1906		Theodore Roosevelt[27]	Stany Zjednoczone	Współtwórca różnych traktatów pokojowych
1907		Ernesto Teodoro Moneta[28]	Włochy	„Główny lider włoskiego ruchu pokojowego”[20]
		Louis Renault[29]	Francja	Profesor prawa międzynarodowego
1908		Klas Pontus Arnoldson[30]	Szwecja	Założyciel Szwedzkiej Ligi Pokojowej i Arbitrażowej
		Fredrik Bajer[31]	Dania	Honorowy przewodniczący Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1909		Auguste Beernaert[32]	Belgia	Członek Stałego Trybunału Arbitrażowego
		Paul Henri d’Estournelles de Constant[33]	Francja	Założyciel i przewodniczący francuskiej grupy parlamentarnej arbitrażu międzynarodowego
1910		Międzynarodowe Stałe Biuro Pokoju[34]	Szwajcaria	„Za działalność łączącą społeczeństwa pokojowe w różnych krajach”[35]
1911		Alfred Hermann Fried[36]	Austro-Węgry	Założyciel czasopisma Die Friedens-Warte (ang. Journal of International Peace and Organization), pierwszego i najstarszego (wydawanego od 1899) pisma w obszarze niemieckojęzycznym, służącego jako forum dyskusji i prezentacji poglądów na tematy związane z utrzymaniem pokoju.
		Tobias Asser[37]	Holandia	„(...) był także członkiem Stałego Trybunału Arbitrażowego, jak również inicjatorem Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego”[g][20]
1912		Elihu Root[38]	Stany Zjednoczone	Inicjator różnych porozumień arbitrażowych
1913		Henri La Fontaine[39]	Belgia	Przewodniczący Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1914	Nie przyznano
1915	Nie przyznano
1916	Nie przyznano
1917		Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża[40]	Szwajcaria	Za działalność na polu pomocy humanitarnej
1918	Nie przyznano
1919		Woodrow Wilson[41]	Stany Zjednoczone	Założyciel Ligi Narodów
1920		Léon Bourgeois[42]	Francja	Przewodniczący Rady Ligi Narodów
1921		Christian Lous Lange[43]	Norwegia	Sekretarz generalny Unii Międzyparlamentarnej
		Hjalmar Branting[44]	Szwecja	Szwedzki delegat w Radzie Ligi Narodów
1922		Fridtjof Nansen[45]	Norwegia	Twórca paszportu nansenowskiego dla uchodźców
1923	Nie przyznano
1924	Nie przyznano
1925		Austen Chamberlain[46]	Imperium brytyjskie	Współtwórca Traktatu locarneńskiego
		Charles Gates Dawes[47]	Stany Zjednoczone	Przewodniczący Alianckiej Komisji Reparacyjnej i twórca planu Dawesa
1926		Aristide Briand[48]	Francja	Współtwórcy Traktatu locarneńskiego
		Gustav Stresemann[49]	Rzesza Niemiecka
1927		Ferdinand Buisson[50]	Francja	Współzałożyciel i prezes Ligi Praw Człowieka
		Ludwig Quidde[51]	Rzesza Niemiecka	Uczestnik wielu konferencji pokojowych
1928	Nie przyznano
1929		Frank Billings Kellogg[52]	Stany Zjednoczone	Współtwórca paktu Brianda-Kelloga
1930		Nathan Söderblom[53]	Szwecja	Twórca ruchu ekumenicznego
1931		Jane Addams[54]	Stany Zjednoczone	Przewodnicząca Women’s International League for Peace and Freedom
		Nicholas Murray Butler[55]	Stany Zjednoczone	Propagator paktu Brianda-Kelloga
1932	Nie przyznano
1933		Norman Angell[56]	Imperium brytyjskie	Członek Komitetu Wykonawczego Ligi Narodów
1934		Arthur Henderson[57]	Imperium brytyjskie	Przewodniczący Konferencji Rozbrojeniowej Ligi Narodów
1935		Carl von Ossietzky[58][h]	III Rzesza	Pacyfista i dziennikarz, więzień obozów koncentracyjnych
1936		Carlos Saavedra Lamas[59]	Argentyna	Przewodniczący Ligi Narodów, mediator w konflikcie między Paragwajem i Boliwią
1937		Robert Cecil[60]	Imperium brytyjskie	„Za jego wkład w prace Ligi Narodów”[20]
1938		Międzynarodowe Nansenowskie Biuro do spraw Uchodźców[61]	Szwajcaria	Organizacja międzynarodowa pomagająca uchodźcom założona przez Fridtjofa Nansena
1939	Nie przyznano
1940	Nie przyznano
1941	Nie przyznano
1942	Nie przyznano
1943	Nie przyznano
1944		Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża[62]	Szwajcaria	Za działalność na polu pomocy humanitarnej
1945		Cordell Hull[63]	Stany Zjednoczone	Jeden z głównych współorganizatorów ONZ
1946		Emily Greene Balch[64]	Stany Zjednoczone	Honorowa przewodnicząca Women’s International League for Peace and Freedom
		John Mott[65]	Stany Zjednoczone	Przewodniczący Międzynarodowej Rady Misyjnej oraz sekretarz generalny Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej
1947		Religijne Towarzystwo Przyjaciół[66]	Wielka Brytania  Stany Zjednoczone	Międzynarodowy ruch pokojowy
1948	Nie przyznano
1949		John Boyd Orr[67]	Wielka Brytania	Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa
1950		Ralph Bunche[68]	Stany Zjednoczone	Za mediację w Palestynie w 1948 roku
1951		Léon Jouhaux[69]	Francja	Członek zarządu Międzynarodowej Organizacji Pracy
1952		Albert Schweitzer[70]	Francja	Założyciel szpitala w Lambaréné w Gabonie
1953		George Marshall[71]	Stany Zjednoczone	Pomysłodawca Planu Marshalla, przewodniczący Amerykańskiego Czerwonego Krzyża
1954		Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców[72]	Szwajcaria	Międzynarodowa organizacja pomocy założona przez ONZ
1955	Nie przyznano
1956	Nie przyznano
1957		Lester Pearson[73]	Kanada	Przewodniczący 7. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, za wprowadzenie sił pokojowych w czasie kryzysu sueskiego
1958		Dominique Pire[74]	Belgia	Założyciel i przewodniczący organizacji wspierającej uchodźców i przesiedleńców l’Europe du Cœur au Service du Monde
1959		Philip Noel-Baker[75]	Wielka Brytania	Za trwający przez całe życie wytężony wysiłek na rzecz międzynarodowego pokoju i współpracy
1960		Albert John Luthuli[76]	Związek Południowej Afryki	Przewodniczący Afrykańskiego Kongresu Narodowego
1961		Dag Hammarskjöld[77][i]	Szwecja	Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych
1962		Linus Pauling[15]	Stany Zjednoczone	Za wysiłki na rzecz rozbrojenia i kampanię przeciwko próbom jądrowym
1963		Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża[78]	Szwajcaria	Za działalność na polu pomocy humanitarnej
		Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca[79]
1964		Martin Luther King[80]	Stany Zjednoczone	Działacz na rzecz praw obywatelskich i zniesienia segregacji rasowej
1965		UNICEF[81]	Stany Zjednoczone	Międzynarodowa organizacja pomocy założona przez ONZ
1966	Nie przyznano
1967	Nie przyznano
1968		René Cassin[82]	Francja	Przewodniczący Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
1969		Międzynarodowa Organizacja Pracy[83]	Szwajcaria	„Istnieje niewiele organizacji, którym udało się tak jak ILO przekształcić w czyn idee moralne, na których są zbudowane”[j]
1970		Norman Borlaug[84]	Stany Zjednoczone	Za prace w Międzynarodowym Ośrodku Uszlachetniania Kukurydzy i Pszenicy
1971		Willy Brandt[85]	RFN	Kanclerz Republiki Federalnej Niemiec, za Ostpolitik
1972	Nie przyznano
1973		Henry Kissinger[86]	Stany Zjednoczone	Za negocjacje w czasie konfliktu w Wietnamie
		Lê Đức Thọ[16][k]	Wietnam Północny
1974		Eisaku Satō[87]	Japonia	„Za rezygnację z opcji atomowej dla Japonii i wysiłki na rzecz pojednania w regionie”[20]
		Seán MacBride[88]	Irlandia	„Za duże zainteresowanie prawami człowieka”[20], współzałożyciel Amnesty International
1975		Andriej Sacharow[89]	ZSRR	Za kampanię na rzecz praw człowieka
1976		Elisabeth Williams[90]	Wielka Brytania	Założycielki Północnoirlandzkiego Ruchu Pokoju (później przemianowanego na Wspólnotę Ludzi Pokoju)
		Mairead Corrigan[91]
1977		Amnesty International[92]	Wielka Brytania	Międzynarodowa organizacja ochrony praw więźniów sumienia
1978		Anwar as-Sadat[93]	Egipt	„Za Porozumienie Camp David”[20]
		Menachem Begin[94]	Izrael Polska
1979		Matka Teresa z Kalkuty[95]	Indie	„Założycielka Zgromadzenia Misjonarek Miłości pracującego wśród najbiedniejszych z biednych”[20]
1980		Adolfo Pérez Esquivel[96]	Argentyna	Działacz na rzecz praw człowieka
1981		Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców[97]	Szwajcaria	Międzynarodowa organizacja pomocy założona przez ONZ
1982		Alfonso Robles[98]	Meksyk	Za działalność na rzecz rozbrojenia
		Alva Myrdal[99]	Szwecja
1983		Lech Wałęsa[100]	Polska	„Lider związku zawodowego Solidarność”
1984		Desmond Tutu[101]	Południowa Afryka	Za pokojową walkę z polityką apartheidu
1985		Lekarze Przeciw Wojnie Nuklearnej[102]	Stany Zjednoczone	Za zasługi na rzecz rozbrojenia
1986		Elie Wiesel[103]	Stany Zjednoczone	Przewodniczący amerykańskiej Presidential Commission on the Holocaust
1987		Óscar Arias Sánchez[104]	Kostaryka	„Za jego wysiłki na rzecz pokoju w Ameryce Środkowej, wysiłki, które doprowadziły do porozumienia podpisanego w Gwatemalii 7 sierpnia 1987 roku”
1988		Siły pokojowe ONZ[105]	ONZ	„Za ważny wkład w realizację jednego z podstawowych założeń ONZ”[106]
1989		Tenzin Gjaco[107]	Tybet	„Komitet pragnie podkreślić fakt, że w walce o wyzwolenie Tybetu Dalajlama konsekwentnie przeciwstawia się stosowaniu przemocy. Zamiast tego, opowiadał się za rozwiązaniami pokojowymi opartymi na tolerancji i wzajemnym szacunku w celu zachowania dziedzictwa historycznego i kulturalnego jego narodu”[108]
1990		Michaił Gorbaczow[109]	ZSRR	„Za jego wiodącą rolę w procesie pokojowym charakteryzującym dzisiaj ważne części międzynarodowej społeczności”
1991		Aung San Suu Kyi[110][l]	Birma	„Za jej pokojową walkę o demokrację i prawa człowieka”
1992		Rigoberta Menchú Tum[111]	Gwatemala	„Za jej pracę na rzecz sprawiedliwości społecznej i pojednania etniczno-kulturowego opartego na poszanowaniu praw ludności tubylczej”
1993		Nelson Mandela[112]	Południowa Afryka	„Za ich wkład w pokojowe obalenie polityki Apartheidu i stworzenie fundamentów demokracji w Republice Południowej Afryki”
		Frederik Willem de Klerk[113]
1994		Szimon Peres[114]	Izrael Polska	„Za ich wysiłki na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie”
		Icchak Rabin[115]	Izrael
		Jasir Arafat[116]	Palestyna
1995		Józef Rotblat[117]	Polska Wielka Brytania	„Za ich wysiłki na rzecz umniejszenia roli odgrywanej przez broń jądrową w polityce międzynarodowej i, w dłuższej perspektywie, do wyeliminowania takiej broni”
		Konferencja Pugwash w Sprawie Nauki i Problemów Światowych[118]	Kanada
1996		Carlos Filipe Ximenes Belo[119]	Timor Wschodni	„Za ich pracę na rzecz sprawiedliwego i pokojowego rozwiązania konfliktu w Timorze Wschodnim”
		José Ramos-Horta[120]
1997		Jody Williams[121]	Stany Zjednoczone	„Za wysiłki na rzecz zakazu stosowania i wyeliminowania min przeciwpiechotnych”
		Międzynarodowa Kampania na rzecz Zakazu Min Przeciwpiechotnych[122]
1998		David Trimble[123]	Wielka Brytania	„Za ich wysiłki na rzecz znalezienia pokojowego rozwiązania konfliktu w Irlandii Północnej”
		John Hume[124]
1999		Lekarze bez Granic[125]	Francja	„W uznaniu pionierskiej pracy tej organizacji na kilku kontynentach”
2000		Kim Dae-jung[126]	Korea Południowa	„Za jego prace na rzecz demokracji i praw człowieka w Korei Południowej i Wschodniej Azji, a szczególnie pokoju i pojednania z Koreą Północną”
2001		Kofi Annan[127]	Ghana	„Za ich pracę na rzecz lepiej zorganizowanego i bardziej pokojowego świata”
		Organizacja Narodów Zjednoczonych[128]	Stany Zjednoczone
2002		Jimmy Carter[129]	Stany Zjednoczone	„Za dziesięciolecia jego niestrudzonych wysiłków w poszukiwaniu pokojowych rozwiązań konfliktów międzynarodowych, propagowania demokracji i praw człowieka i promowania rozwoju gospodarczego i socjalnego”
2003		Szirin Ebadi[130]	Iran	„Za jej wysiłki na rzecz demokracji i praw człowieka, zwłaszcza skupione na walce o prawa kobiet i dzieci”
2004		Wangari Maathai[131]	Kenia	„Za jej wkład w zrównoważony rozwój, demokrację i pokój”
2005		Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej[132]	Austria	„Za ich wysiłki zapobiegające używaniu energii jądrowej do celów militarnych i gwarantujące użytkowanie jej dla celów pokojowych w sposób możliwie najbezpieczniejszy”
		Muhammad el-Baradei[133]	Egipt
2006		Grameen Bank[134]	Bangladesz	„Za ich wysiłki na rzecz stworzenia warunków do ekonomicznego i społecznego rozwoju od podstaw”
		Muhammad Yunus[135]
2007		Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu[136]	Stany Zjednoczone	„Za ich wysiłki na rzecz budowy i upowszechniania wiedzy na temat zmian klimatu wynikających z działań człowieka i za stworzenie podstaw dla środków, które są niezbędne do walki z takimi zmianami.”
		Al Gore[137]
2008		Martti Ahtisaari[138]	Finlandia	„Za jego ważne działania w celu rozwiązania konfliktów międzynarodowych, które podejmował na kilku kontynentach i przez ponad trzy dziesięciolecia”
2009		Barack Obama[139]	Stany Zjednoczone	„Za jego nadzwyczajne wysiłki na rzecz wzmocnienia międzynarodowej dyplomacji i współpracy między narodami”
2010		Liu Xiaobo[140][h]	Chiny	„Za jego długą i pokojową walkę o podstawowe prawa człowieka w Chinach”
2011		Ellen Johnson-Sirleaf[141]	Liberia	„Za ich pokojową walkę o bezpieczeństwo kobiet i o prawo kobiet do pełnego uczestnictwa w budowaniu pokoju”
		Leymah Gbowee[142]
		Tawakkul Karman[143]	Jemen
2012		Unia Europejska[144]		„Za ponad sześćdziesięcioletni wkład w rozwój pokoju i pojednania, demokracji i praw człowieka w Europie”
2013		Organizacja ds. Zakazu Broni Chemicznej[145]	Holandia[m]	„Za szeroko zakrojone wysiłki na rzecz wyeliminowania broni chemicznej”
2014		Kailash Satyarthi[146]	Indie	„Za ich walkę z ciemiężeniem dzieci i młodych ludzi oraz o prawo wszystkich dzieci do edukacji”
		Malala Yousafzai[147]	Pakistan
2015		Tunezyjski Kwartet na rzecz Dialogu Narodowego[148]	Tunezja	„Za jego decydujący wkład w budowę pluralistycznej demokracji w Tunezji, po jaśminowej rewolucji 2011 roku”
2016		Juan Manuel Santos[149]	Kolumbia	„Za porozumienie pokojowe z FARC”
2017		Międzynarodowa Kampania na rzecz Zniesienia Broni Nuklearnej[150]	Szwajcaria	„za swoją pracę w zwracaniu uwagi na katastrofalne konsekwencje humanitarne użycia broni jądrowej i ogromne wysiłki na rzecz wprowadzenia popartego traktatem zakazu